Laurentiu Ivan

De Franse kunstenaar Laurentiu Ivan exposeert in de Kruitmagazijnen: kunst van 'wegwerpmateriaal'.

Laurentiu Ivan is geboren in een klein dorpje in Roemenie en is daar als kind opgegroeid onder het communistische regime van Ceaucescu. Hij volgde zijn opleiding beeldende kunst aan de universiteit van Boekarest en wist daarbij zijn onbevangenheid als kind te behouden.

Die onbevangenheid, zijn non-conformisme en vrijzinnige denken, hij noemt dat zelf “het kind in zijn hoofd”, komen terug in zijn werken. In 1993 zocht Laurentiu verbreding van zijn horizon buiten Roemenië en vestigde zich in Parijs, waar hij o.a. het werken met brons oppakte. Inmiddels woont en werkt hij sinds 2005 in de Bourgogne.

De basis ligt in zijn brede verzameling van materialen die hij “mogelijk weleens zou kunnen gebruiken”. Laurentiu’s werk begint meestal vanuit een ingeving of een droom over een onderwerp, vaak een levend object, dier of mens. Daarnaast ontstaan die gedachten soms bij een blik op zijn verzameling van materialen: zijn tuin en werkplaats liggen er vol mee, van kleine en grotere machineonderdelen tot stukken plaatwerk.

Als het idee eenmaal geboren is, laat het hem niet meer los en gaat hij aan de slag, overigens niet voordat hij een zorgvuldige studie heeft gedaan naar het object, mens of dier, dat de basis van het werk vormt.

Een studie, niet alleen in de boeken, maar ook in de praktijk: voor een paard gaat hij dagenlang naar een boerderij om te kijken hoe het dier staat en loopt, hoe de spieren zich gedragen, het hoofd, de benen. Hij maakt een model in gips om te zien of het allemaal wel klopt wat hij denkt te hebben gezien, zet de vormen in de juiste verhoudingen. Pas daarna gaat hij aan de slag met zijn materialen: hij hakt, snijdt, draait, smeedt en last de materialen in de juiste vormen en volumen. Al werkend vormt hij het beeld dat hij in gedachten had en tegelijk stelt hij die gedachten bij aan de hand van de materialen die hij kan vinden.

Vanuit de primaire onbevangen gedachten van het kind vormt zich in zijn hoofd en later met zijn handen een beeld van het te creëren werk, dat tijdens het proces groeit of zelfs een heel andere wending kan krijgen. Wat begonnen is als een voet, werd later een been en groeide uit tot het beeld “les pieds sur terre”, dat nu bij de kruitmagazijnen staat: “met beide benen op de grond”.

Binnen staat nog veel meer kleiner werk.